Je kent hem misschien niet persoonlijk, maar we kunnen bijna garanderen dat je zijn werk hebt gezien. In de afgelopen twee jaar is Preston Smith een van de meest productieve fotografen geworden voor competitieve fitness en legde 's werelds beste concurrenten vast op hun meest epische momenten.
Maar het is niet allemaal glitter, glamour en headshots. Het werk van Smith kan gevaarlijk zijn, en de beste schoten brengen vaak het meeste risico met zich mee, aangezien honderden kilo's gewicht en lichamen met hoge snelheden over de arenavloer bewegen. Het fotograferen van fitnesswedstrijden heeft Preston Smith niet alleen het oog voor beweging aangescherpt; het heeft hem een opvallend besef gegeven van het vangen van mensen die door de ruimte bewegen terwijl ze uit de vuurlinie blijven.
We spraken met Preston over fotografie, CrossFit en wat hij ziet als de volgende geweldige arena in fitnessmedia. Lees hieronder voor een kijkje achter de lens, inclusief enkele oogverblindende voorbeelden van zijn recente werk.
Ik had adhd als kind, ik had een korte aandachtsspanne. Artsen probeerden medicijnen voor te schrijven, maar mijn ouders zeiden: “Nee, hij haalt goede cijfers, we kunnen andere manieren vinden om hem bezig te houden.”Dus door de manier waarop ik bedraad ben, ben ik altijd een erg visueel persoon geweest. We hadden National Geographic-abonnementen toen ik opgroeide, ik vind het heerlijk om door de foto's te bladeren, hoewel ik er een hekel aan had om het te lezen. De landschaps- en dierenfotografie was geweldig, ik keek er constant doorheen om een idee te krijgen van de foto's.
Toen ik kind was, speelde ik geen instrumenten, ik was niet bijzonder goed in tekenen, ik had nooit een artistieke uitlaatklep, ik had gewoon sport. Dus wat was een katalysator voor mijn fotografie, ongeveer twee jaar na mijn huwelijk met mijn vrouw, we kregen een hond en ik wilde documenteren hoe de hond opgroeide en foto's hebben van dat en het huwelijksleven. Toen kreeg ik een basis D3000 Nikon met een kitlens. En omdat ik op dat moment jiu jitsu deed, ging ik altijd naar wedstrijden. Dus ik fotografeerde foto's voor mijn vrienden en van wedstrijden, ik laadde die op sociale media en ik kreeg goede reacties, mensen vonden de inhoud leuk.
Dus een jaar later begon ik meer foto's van competities te maken, en mensen boden aan om me te betalen om hun wedstrijden te schieten, het sneeuwde gewoon vanaf daar. Ik begon wedstrijden te schieten, kreeg betere uitrusting en een betere camera.
Uiteindelijk moest ik met mijn vrouw gaan zitten en een gesprek voeren om te zeggen dat dit iets is waar ik goed in ben, dit is iets wat ik wil doen. Ik moest haar overtuigen om me een paar mille op fotografie-apparatuur te laten vallen, en ik kreeg eindelijk wat professionele apparatuur en sprong erin om te zien wat ik ermee kon doen.
Toen ik heel zwaar in jiu jitsu trainde, CrossFit was echt van de grond gekomen, dit was in 2010 en 2011. Dus van de jongens met wie ik trainde, had een van hen een CrossFit-sportschool en een aantal jongens deed het. Ik was op geen enkele manier een fulltime atleet, ik had een fulltime baan en jiu jitsu was genoeg training voor mij, hoewel ik me bewust was van wat het was.
Toen stelde een vriend van mij met wie ik trainde, GW, een van de oorspronkelijke oprichters van Kill Cliff en een zeer getalenteerde jiu jitsu-atleet, me bloot aan de schaal van CrossFit en de hoeveelheid zaken die erin zat. Ik sloeg hem in januari 2014, en ik zei: "Je sponsort deze wedstrijd in Boston, het East Coast Championship, mag ik voor jullie schieten??"
En hij vond het leuk, ik kreeg mijn kaartje en de East Coast Championships waren het eerste dat ik ooit heb geschoten. Ik kwam in de fitness-kant van fotografie en wilde voor Reebok fotograferen. Ik dacht dat door naar Boston te gaan, ik een van mijn doelen kon bereiken, namelijk schieten voor Reebok. Ik dacht dat ik daar connecties kon maken, er waren een aantal zware slagmensen aan het concurreren. Ik kende toen maar een paar topsporters, maar die waren er wel.
En ja hoor, ik heb een aantal geweldige foto's gemaakt tijdens dat evenement en ik kon erachter komen met wie ik moest praten bij Reebok. Ik heb die persoon een jaar lang lastig kunnen vallen, en ik kreeg een optreden met hen! En ik bedoel pester.
Degene die echt in me opkomt, vooral nu vanwege waar de wedstrijden naartoe gaan en hoe groot ze worden, is toegang. Het wordt veel moeilijker om toegang te hebben tot de directe verdieping om de goede foto's te krijgen. Je kunt vanaf de tribune fotograferen en geweldige dingen krijgen, maar om bij Regionals te fotograferen, zou je allereerst fotograferen voor een van de Tier 1-sponsors of je kunt alleen fotograferen met een camera en lens van een bepaald formaat vanaf de tribunes.
Dat wordt echt een uitdaging, toegang krijgen tot de vloer, zodat je een grotere kans hebt om die foto's te krijgen. Toegang is niet echt alles, maar voor sommige van de grotere competities - Wodapalooza, de East Coast Championships - is het echt een grote, grote factor.
Ja! Bij sommige evenementen kun je over de vloer zwerven, dat is het geval bij Wodapalooza, maar je moet wel hyper waakzaam zijn. Ik heb een paar gevallen gehad waarin een halter achter me viel en ik realiseer me dat ik voorzichtiger moet zijn met waar ik sta. Soms rent een atleet achterop of probeert hij je uit de weg te ruimen. Ik probeer dat te vermijden, maar soms gebeurt het toch.
Als je regelmatig een paar wedstrijden schiet, bouw je vriendschappen op met veel van de atleten en bouw je relaties op, en ze voelen zich veel meer op hun gemak als jij in de buurt bent.
Maar je moet wel oppassen, het kan gevaarlijk zijn. Een halter die op uw rug of op uw been valt, kan u levenslang verwonden. Het komt erop neer slim te zijn en het risico / de beloning van het maken van de foto af te wegen.
Ja, de enige andere die ik heb geschoten, is een wedstrijd voor sterke mannen in Atlanta, en dat was best interessant. Jongens die de grote Atlas-stenen oppakken en de zware boeren dragen. Ik zou graag meer willen ingaan op het olympisch hijsen. Dat vind ik leuk om te zien, en je ziet dat jongens als Hookgrip echt geweldig werk leveren.
Nogmaals, bij die wedstrijden komt het neer op toegang, kun je een media-inloggegevens krijgen om binnen te komen. Dat is de belangrijkste toetredingsdrempel, maar er is absoluut een wens om daar meer van te doen, of het nu gaat om video of foto's.
Kijk wat CrossFit HQ doet. Ze zijn bijna een mediabedrijf, meer dan wat dan ook. Kijk naar hun partnerschap met Western Digital, dat partnerschap is logisch, omdat ze zo'n enorme, enorme hoeveelheid opslagbehoeften hebben, ze doen al dat livestreaming op regelmatige basis voor Regionals en de Open. Als je kijkt naar waar ze het grootste deel van hun tijd in Regionals steken, dan is het video, die verhalen vertellen en mensen betrokken houden.
Facebook beloont mensen voor video-inhoud, dus er is dat voordeel: verkooppunten willen video-inhoud genereren. Mensen hebben een korte aandachtsspanne en Instagram heeft die korte clips. Je krijgt veel betrokkenheid van video, en dat willen bedrijven.
Het lijkt een natuurlijke progressie, hoe dingen evolueren. Ik fotografeer veel bruiloften, en ik vind het leuk om die verhalen te vertellen, en met video kun je die verhalen vollediger vertellen. Je krijgt die emotie, zelfs als er geen woorden worden gesproken.
Er is ook die leercurve. Je kunt video opnemen, maar hoe doe je het goed?? Hoe verkrijg je de technische vaardigheden voor postproductie?? Het is veel te leren, en je leert gaandeweg. Na elke shoot is er iets waarvan je je realiseert dat je het beter had kunnen doen, je beter had kunnen voorbereiden of beter had kunnen plannen. Maar mensen, we hebben een korte aandachtsspanne, vooral op sociale media. Video kan die dingen en emoties vastleggen in verteerbare porties.
Bezoek voor meer van Preston zijn website en volg hem op Instagram.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.