Innercity Weightlifting (ICW) is een non-profitorganisatie in Boston, Massachusetts die ernaar streeft "Om wapengeweld te verminderen door de stem en keuzevrijheid te versterken van mensen die het meest zijn getroffen door systemisch racisme en massale opsluiting."
Die missie vindt plaats in de sportschool.
De oprichter van ICW is Jon Feinman. Hij behaalde een MBA aan Babson College in 2010, hetzelfde jaar dat hij met ICW begon. Hij is de ontvanger van de Ernst & Young 2015 Entrepreneur of the Year Award® in de regio New England en werd uitgeroepen tot een van de Greater Boston Chamber of Commerce 2014 Ten Outstanding Young Leaders.
We hadden de gelegenheid om met Feinman te praten over zijn kennismaking met gewichtheffen, wat hem inspireerde om met ICW te beginnen, en de moeilijke gesprekken rond de race die volgens hem moeten plaatsvinden om de systemische problemen rond de race te verbeteren. Bekijk het volledige interview hieronder:
[Gerelateerd: Op-Ed: De mythe van "natuurlijk talent" als dekmantel voor racisme in (kracht) sport]
Vóór ICW werkte Feinman met het vrijwillige programma van het maatschappelijk middenveld AmeriCorps en had hij een lucratieve carrière opgebouwd als personal trainer. Tijdens zijn tijd bij AmeriCorps werd hem specifiek verteld weg te blijven van mensen die zich identificeerden als leden van een groep genaamd MS-13.
Het was door zijn achtergrond in voetbal dat hij de kans kreeg om mensen te ontmoeten zoals ze waren als individuen en het 'enge stereotype te omzeilen dat een specifiek moment in de tijd vastlegt, maar niet de context van de persoon of hun familie."
Hij erkende dat "er niet veel programma's waren waaraan ze konden deelnemen" omdat ze eruit werden gegooid vanwege de band met hun bende of de onwil van de programma's om zich aan te passen aan de levensomstandigheden van die personen.
Ik zag deze leegte in bronnen… voor mensen die mijn perceptie volledig en diepgaand veranderden.
Feinman's kennismaking met gewichtheffen kwam voort uit zijn drive om een competitieve voetballer te zijn. Hij wist dat hij zijn weg moest vinden in de sportschool, want hij stond 1.80 meter hoog en woog ongeveer 112 pond.
Ik moest krachttraining en conditionering serieus nemen om te kunnen concurreren.
Eenmaal in de sportschool vond hij een gemoedsrust in een omgeving die hij kon beheersen. Een schril contrast met de chaotische aard van het dagelijkse leven buiten de gewichtsruimte.
"Alles moet geworteld zijn in [wetenschap]", zegt Feinman bij het ontleden van zijn waardering voor persoonlijke training, "maar er is ook een kunst aan coaching". Relaties zijn uniek met elke klant en moeten als zodanig worden beheerd om een vertrouwen op te bouwen dat resultaten kan boeken.
Toen hij 24 was, was hij een fulltime personal trainer coaching 56 sessies per week, wat hem voor veel anders geen tijd liet.
Het was ongemakkelijk voor mij om op 24-jarige leeftijd te denken dat dit het was voor de komende 46 jaar.
[Gerelateerd: de beste bronnen voor LGBTQ + krachtsporters]
Na verschillende gesprekken met cliënten en specifiek over een risicojongere in het bijzonder genaamd Elexson Hercules, erkende Feinman dat krachttraining 'kan worden gebruikt als een medium om contact te maken met mensen die de samenleving ons anders had gezegd te vermijden."
De bouw van ICW bracht echter een aantal problemen met zich mee.
Wie was ik, deze blanke man uit Amherst, om dit werk te doen?
Veel van zijn vroege feedback draaide om het idee dat Feinman "geen idee had wat hij aan het doen was" en hij was het er mee eens. Hij had niet veel gedeelde ervaringen met ICW's toekomstige studenten die tijd in de gevangenis hebben doorgebracht, betrokken waren bij wapengerelateerd geweld en opgroeiden in door armoede geteisterde huishoudens.
Het idee dat ik op de een of andere manier iets weet ... dat als andere mensen doen wat ik doe, dat gaat werken zonder te beseffen dat deze systemen om ons heen zijn. We zitten in hen, of we het nu leuk vinden of niet.
Feinman's bekentenis van "niet weten wat hij doet" stelde hem in staat om, zowel collectief als individueel, te luisteren naar degenen voor wie ICW uiteindelijk bedoeld was. Die verbindingen hielpen de groei van ICW in het eerste jaar te stimuleren.
Aanvankelijk was ICW gepland als een gewichthefprogramma dat atleten zou helpen zich te kwalificeren voor competities op hoog niveau, zoals de Olympische Spelen, en om atletische beurzen te scoren. Dat viel niet helemaal uit.
Feinman legde uit dat het idee dat gewichtheffen op de een of andere manier mensen in moeilijke economische en sociale omstandigheden zou helpen, "die zijn neergeschoten en verlamd, de gevangenis in en uit gingen, mensen die op straat waren verloren" was "belachelijk".
Gewichtheffen deed niets. Wat het wel deed, was ons een excuus geven om contact op te nemen met mensen van wie ons was verteld dat ze dat niet moesten doen.
Dat excuus leidde tot de bouwstenen van een 4-traps model dat ICW tot op de dag van vandaag gebruikt.
[Gerelateerd: Op-Ed: hoe sportscholen trainers kunnen compenseren door sociale afstand te nemen en daarbuiten]
Een carrièrepad in krachttraining weeft de vier fasen samen.
Gewichtstraining als middel om contact op te nemen, stelde Feinman in staat om de relaties en het vertrouwen op te bouwen met individuen die studenten in het programma zouden worden.
Het verdiepen van dat vertrouwen leidt tot partnerschappen met die studenten die dan mogelijkheden zien voor een betere toekomst. Via ICW konden studenten hulp krijgen bij bepaalde fundamentele behoeften, zoals de ondersteuning en de middelen om een I te verwerven.D.
Er zijn [problemen] die we niet kunnen oplossen, zoals huisvesting en zeker systemisch racisme, maar we kunnen daar absoluut een partner voor iemand zijn.
De dynamiek van macht omdraaien door mensen met een welvarende achtergrond te laten betalen voor trainingen met ICW-studenten schept het sociaal kapitaal om “niet langer te worden gereduceerd tot een nummer of label."
Ze zijn geen 'crimineel' of 'bendelid'. Ze zijn een fitnessprofessional.
Persoonlijke training is een inherent intiem beroep, waar trainers en cliënten samen een trainingssessie volgen die ook dienst doet als een gesprek van een uur (of hoe lang elke sessie ook duurt).
Je leert elkaar kennen. Je wordt vrienden.
Naarmate die vriendschappen groeien, doen de trainers voor hun klanten wat ze voor Feinman hebben gedaan - hun wereldbeelden grondig veranderen.
"Ze geven mensen nieuwe inzichten in complexe sociale kwesties en ons eigen onbedoelde of opzettelijke gedrag dat [deze] bestendigt."
Die klanten die vrienden zijn geworden, breiden op hun beurt de netwerken van de studenten uit en maken de weg vrij voor toekomstige kansen.
Behalve dat ICW-studenten mogelijk beter betaalde banen en kansen oplevert, of het nu gaat om zakelijke klanten zoals John Hancock, Boston Consulting Group, Drift en Amazon, stelt stage IV ICW ook in staat om de missie uit te voeren om de stemmen en de keuzevrijheid van die mensen te versterken. die het hardst zijn getroffen door systemisch racisme.
Momenteel geeft ICW virtuele trainingen waar zowel mensen als bedrijven zich voor kunnen aanmelden. Als non-profitorganisatie zijn donaties altijd welkom.
Wanneer we naar het grotere geheel kijken, merkt Feinman op dat hoewel het belangrijk is om de bredere 'dataset' van systemische kwesties te begrijpen, het ook belangrijk is om begrijp elk individu door een lens van de mensheid.
“Het moet beginnen met deze ongemakkelijke bekentenis en het besef dat we een rol spelen in alles wat we vandaag zien. Als we echt verandering willen, zullen sommige mensen op een gegeven moment het gemak waarmee ze hebben geleefd moeten opofferen. Dat gaat ten koste van veel mensen op basis van de geschiedenis van dit land."
Feature afbeelding van Arnav Roy's Instagram-pagina: @ grateful_living4
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.