Fitness is een van de krachtigste dingen waarover we controle hebben in ons leven. Het kan je naar plaatsen brengen die je je nooit had kunnen voorstellen en het kan je uit situaties halen waarin je nooit wilt zijn. Hier is een waargebeurd verhaal van hoe fitness precies dat deed.
Maak kennis met Matt Lockwood. Een atletische, slimme en persoonlijke vertegenwoordiger van 6 ', 184 pond uit Ohio. Je kunt Matt altijd in vorm vinden, aan het trainen, rennen, werken, en bovenal zul je hem waarschijnlijk zien glimlachen en praten met iedereen om hem heen. Als atleet zijn hele leven lang heeft Matt fitness altijd als een prioriteit beschouwd. Hij at het juiste voedsel, werkte zich af en zorgde ervoor dat hij in topvorm bleef. Hij wist dat fitness belangrijk was, maar hij had geen idee hoe belangrijk het was.
ZIE OOK: Geen grenzen voor inspirerende dubbele geamputeerden
Zijn artsen zeggen nu dat zijn fitnessniveau de reden is dat hij tegenwoordig kan lopen, praten en functioneren.
Zeven maanden geleden beleefde Matt de meest tragische dag van zijn 36-jarige leven. Binnen enkele ogenblikken ging hij van het genieten van een van de mooiste uitzichten die je ooit zou kunnen vinden, naar zichzelf begraven in zand en rotsen op de bodem van een 9 meter hoge klif, verlamd ... binnen enkele ogenblikken veranderde zijn leven volledig voor altijd. Dit is een waargebeurd verhaal van motivatie, comeback en een eindeloze zoektocht om terug te krijgen wat het leven (tijdelijk) van hem had afgenomen.
Het was zomer van 2016; Matt was aan het genieten van een einde-zomervakantie in het prachtige Vancouver, British Columbia. Vancouver is een van de mooiste plekken op aarde om te bezoeken. Hij had eindelijk de reis daarheen gemaakt en kon niet opgewondener zijn om tijd door te brengen met zijn vrienden en alles te verkennen wat de stad te bieden had.
Na het eten liepen mijn vrienden en ik een park aan de overkant in dat aan de prachtige baai in Vancouver lag. De hele baai van Vancouver heeft kliffen en steile rotswanden eromheen. We gooiden een frisbee heen en weer, gewoon van de nacht genoten. Mijn maatje gooide de frisbee omver, dus ik rende om hem te gaan halen. Omdat het donker was geworden, realiseerde ik me niet dat ik me in een gevaarlijk gebied bevond. Het volgende dat ik me herinner, is dat ik me op de bodem van een 9 meter hoge klif bevond.
Ik zou voor korte ogenblikken tegelijk in en uit het bewustzijn gaan. Ik was me bewust van wat er was gebeurd, maar mijn armen waren achter mijn rug gedrukt en mijn gezicht was begraven in het vuil. Ik kon me niet bewegen en het voelde alsof er een mes in mijn rug werd gestoken. Ik kon mijn vrienden van bovenaf mijn naam horen schreeuwen en ik kon door de bomen zaklampen op me af zien komen. Om de een of andere reden was er vrede in mij.
ZIE OOK: De inspirerende wereld van rolstoelbodybuilding
Vanwege het terrein werd ik met een hovercraft over de baai naar de wachtende ambulance gebracht. Het ambulancepersoneel zei dat ik wakker was en reageerde tijdens de hele rit naar het ziekenhuis, en ook toen ik werd beoordeeld op de eerste hulp. Ik kan me hier niets van herinneren. Ze vonden een subduraal hematoom (verzameling van bloed buiten de hersenen) en ik werd opgenomen voor een spoedoperatie om de druk te verlichten en het bloeden te stoppen.
Ze hielden me in een door drugs geïnduceerde coma tot 16.00 uur.m. de volgende dag, en mijn volgende herinnering wordt geboeid aan een ziekenhuisbed met een beademingsslang in mijn mond. Toen ik wakker werd, liet de medische staf me onmiddellijk weten dat ik een ongeval had gehad, dat ik al een hersenoperatie had ondergaan en dat ik een extra operatie nodig had voor de C6-burst-fractuur in mijn nek. Ik was verlamd aan de rechterkant van mijn lichaam en mijn toekomst was onzeker. Zes dagen later werd ik weer geopereerd om de C6-fractuur te verhelpen en hopelijk de neuropathische pijn te verlichten.
ZIE OOK: Sebastian David inspireert met radicale transformatie
Ben Boudro: Hoe was het in het begin??
ML: Verrassend genoeg was ik het grootste deel van de ervaring vrij kalm en vredig. Omdat ik een zeer actief persoon ben met sport en fitness als een groot deel van mijn leven, had ik verwacht dat ik veel meer in paniek zou raken. Naarmate de dagen verstreken, konden de doktoren me niet vertellen of ik weer beweging in mijn arm zou krijgen, of zelfs dat ik weer zou kunnen lopen. Het enige wat ze me konden vertellen is dat als deze dingen zouden terugkeren, het erg lang zou duren.
De neuropathische pijn in de dagen tussen mijn operaties was bijna ondraaglijk, maar ik wist dat als ik de beweging in de dominante kant van mijn lichaam wilde herstellen, ik elke dag iets moest proberen te doen. Ik werd wakker en concentreerde me op één vinger, of één teen, en probeerde al mijn energie te steken in het bewegen van dat ene deel van mijn lichaam. Het was mentaal en fysiek uitputtend ongelooflijk.
Ik zou een uur wakker zijn en dan de volgende vier slapen. Dat was de cyclus van de eerste week. Langzaam, in de loop van de volgende weken, kreeg ik beetje bij beetje weer kleine spiertrekkingen en bewegingen. Ik viel dagelijks af en was extreem zwak door gebrek aan beweging of het vermogen om te eten. Ik kon mijn eerste paar stappen zetten tegen het einde van mijn tweede week in het ziekenhuis. Ik wist dat dit het begin was van een lange reis, maar ik bleef maar denken aan alle dingen die ik wilde doen, alle plaatsen die ik wilde zien, en ik wilde ze niet in een rolstoel doen.
Wat hielp je te blijven pushen?
ML: Mijn familie en de vrienden die bij mij in Vancouver waren, steunden me elke dag. De pijn die ik op hun gezichten zou zien, was veel groter dan de pijn die ik ervoer. Ik wist van binnen dat als ik mezelf harder zou pushen dan ooit tevoren, ik terug zou kunnen gaan naar waar ik eerder was. Om ze te laten zien dat het goed zou komen, duwde ik mezelf elke dag een beetje verder.
Over koperen ballen gesproken! Hoe ben je in staat geweest om tijdens dit proces positief te blijven??
ML: Eindelijk thuis, maar niet hetzelfde, ik werd drie weken na mijn ongeluk teruggevlogen naar de Verenigde Staten. Ik had nog drie weken intramurale revalidatie. Ik ging door met genezen en begon kracht op te bouwen door middel van hun dagelijkse programma. Ze gebruikten een robotpak en stimulatietechnieken om me weer te leren lopen.
Aanvankelijk kreeg ik te horen dat ik 90 dagen in de ontwenningskliniek zou zitten, maar ik duwde mezelf en werd na drie weken vrijgelaten. In slechts zes weken totale tijd was ik 30 pond en het overgrote deel van mijn spiermassa kwijtgeraakt. Ik verliet afkickkliniek 157 pond en een schaduw van mijn vroegere zelf. Door zenuwproblemen te bestrijden en spieren te hebben die niet zouden vuren, wist ik dat het veel werk zou vergen en ik zou een zware strijd leveren om mezelf fysiek weer op te bouwen. Mentaal voelde ik me sterker en meer geaard dan ooit.
STAP 1
Zodra ik de OK kreeg, ging ik zes dagen per week naar de sportschool, net als voor het ongeluk. Het was zeker niet hetzelfde. Ik kon in mijn eentje nauwelijks bankdrukken. Ik had niet genoeg kracht in mijn handen om dumbbells van 10 pond vast te houden, en ik had absoluut geen evenwicht. Alleen naar de sportschool gaan zoals ik vroeger deed, was gewoon niet genoeg. Ik wist dat ik hiervoor extra hulp nodig zou hebben, en toen nam ik contact op met Ben Boudro.
STAP 2
BB: Toen hij voor het eerst contact met me opnam, had ik geen idee van zijn ongeluk. Ik heb er een beetje over gehoord, maar had geen idee dat het zo erg was. Hij kwam met een gewicht van 157 pond naar mijn kantoor en zag eruit als een heel andere kerel. Hij vertelde me dat hij het allemaal kon, en zijn doktoren gaven hem toestemming. Hij zei dat hij over twee weken wilde beginnen en all-in wilde gaan.
De blik in zijn ogen is iets dat ik nooit zal vergeten. Hij had een blik van focus, motivatie en pure vastberadenheid achter zijn ogen. Ik had het gevoel dat hij door mijn ziel keek toen hij vertelde hoe graag hij terug wilde komen. Ik was op zijn zachtst gezegd vereerd dat hij als eerste naar me toe kwam.
1. We gingen zitten en praatten over voeding. We verhoogden zijn inname van eiwitten en gezonde koolhydraten, met toegevoegde gezonde vetten.
2. We hebben een schema bedacht.
3. We gingen aan het werk.
3x / week, volledige lichaamssessies
De eerste sessie was zwaar. Hij kon nauwelijks naar rechts lopen of zelfs maar een gewicht opnemen. We begonnen SLOW… In slechts een week hadden we zijn zenuwstelsel een beetje beter geactiveerd. We gebruikten ladders, balans, kracht… voordat ik het wist, deden we alles.
Zijn succes is ronduit opmerkelijk. Na elke sessie zou ik zeggen: "Holy shit, deze man stopt niet!"
• Hij was voor elke sessie 10 minuten te vroeg.
• Hij heeft nooit een keer geklaagd.
• Hij luisterde naar mijn aanwijzingen voor voedings- en trainingsadvies.
• Hij glimlachte, had plezier en moedigde zelfs de atleten en volwassenen die bij hem aan het trainen waren aan.
• Hij joeg het achterna.
Over zes weken is dit wat er is gebeurd.
Je kunt in die video de blik op zijn gezicht zien naarmate de weken verstreken. Zijn gezicht vulde zich. Hij begon gewicht toe te voegen aan de bar; hij deed alles wat ik naar hem gooide met de grootst mogelijke energie en focus. Hij joeg het achterna en inspireerde de HEL uit ons allemaal.
ML: Ik werk nu iets meer dan zes weken met Ben en Xceleration Fitness. Ik ging van een magere 157 pond naar vandaag, waar ik op 177 pond sta met 14% lichaamsvet, en ik heb mijn buikspieren terug. Xceleration Fitness heeft mijn fysieke uiterlijk volledig veranderd. Ze hebben dat fysieke vertrouwen toegevoegd dat ik ooit had en het lijdt geen twijfel dat ik bij hen blijf, omdat ze me verder zullen brengen dan ik ooit dacht dat ik zou kunnen krijgen. Ik ben buitengewoon dankbaar!
Wat heb je van deze ervaring geleerd??
Ik zou niets veranderen. Dit ongeluk heeft mijn leven op zoveel manieren ten goede veranderd. Mijn band met mijn familie is sterker, mijn prioriteiten zijn verschoven en alle kleine dingen die we over het leven beklemtonen, zijn uit de boot gevallen.
Ik word elke dag wakker en ben oprecht dankbaar, niet alleen voor wat ik heb, maar ook voor het feit dat ik leef en het vermogen heb om er het beste van te maken. Hopelijk kan ik een manier vinden om in de een of andere hoedanigheid invloedrijk te zijn in het leven van anderen. We gaan allemaal door ups en downs, we hebben allemaal onze uitdagingen, en soms vergeten we dat er altijd iemand door iets uitdagender gaat dan wat we meemaken.
Ik heb geleerd om te vertragen, ik heb geleerd het leven en zijn ervaringen echt te waarderen. Ik weet nu meer dan ooit dat ik andere mensen wil kunnen helpen. Ik heb ook geleerd dat het niet uitmaakt hoeveel geld je hebt, het maakt niet uit hoe succesvol je bent, het maakt niet uit wat je met je leven wilt doen ... als je je gezondheid niet hebt en zorg je niet voor jezelf, dan kan het allemaal in een oogwenk verloren gaan.
BB: Matt eindigt daarmee omdat, met al zijn succes, zijn artsen zijn snelle herstel bijdragen aan de gezondheidstoestand waarin hij verkeerde vóór het ongeval. Zijn conditie heeft zijn leven gered. Je weet nooit ooit wat het leven naar je toe zal gooien. Een seconde Matt is een 35-jarige, in vorm zijnde volwassene die aan het chillen is met zijn vrienden. De volgende is hij 9 meter diep en verlamd.
Buitengewone ongelukken gebeuren en meestal zijn ze iets waar we geen controle over hebben. Wat we kunnen controleren, is hoe we ons lichaam behandelen, wat we eten, of we sporten of niet, hoe we mensen behandelen, hoe we mensen laten voelen, en, oh ja, ons niveau van fitheid.
Fitness is een van de krachtigste dingen waarover we controle hebben in ons leven. Het kan je naar plaatsen brengen die je je nooit had kunnen voorstellen EN het kan je uit situaties halen waarin je nooit wilt zijn. Matt Lockwood herschrijft zijn levensverhaal, te beginnen met fitness. Hoe ga je je verhaal schrijven??
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.