Ik weet dat het een bekend syndroom is onder eerdere generaties atleten om te klagen dat het in hun tijd beter ging. Ik herinner me Marvin Eder, een geweldige bodybuilder uit de jaren '40 en '50 die bekend stond om zijn sterke prestaties, die me vertelde toen ik in mijn competitieve prime was: "Jullie zijn te ver gegaan."
Dus ik ben altijd terughoudend om over te komen als een gepensioneerde bodybuilder met zure druiven die smacht naar de 'goede oude tijd'."Ik heb alle respect in de wereld voor elke opeenvolgende generatie bodybuilders die de grenzen van fysieke inspanningen blijven verkennen. Gezien mijn diepe liefde voor bodybuilding, zou ik liegen als ik zou zeggen dat ik dolgelukkig ben met alle aspecten van de huidige scene.
Een belangrijk punt van zorg is het uiterlijk van een toenemend aantal concurrerende bodybuilders. De race om massa lijkt ons te hebben weggevoerd van de klassieke hoekstenen van bodybuilding: esthetische alomvattende proportionele ontwikkeling, waarbij brede schouders, een kleine taille en evenwicht door het hele lichaam de sleutels zijn. Nu zien we jongens in de professionele rangen die enorm zijn met opgezwollen buik en geen buikcontrole. De vacuümhouding behoort tot het verleden, net als dramatische driekwart houdingen, die het verschil tussen schouderbreedte en taille benutten.
Een ander punt van zorg voor mij zijn de poseerroutines die we nu zien. Laat het me uitleggen. Er is een scène ongeveer driekwart van de weg door Pumping Iron waar Danny Padilla en ik in het publiek zitten bij de vooroordelen van de Mr. Olympia. Op een gegeven moment komt Ed Corney het podium op om zijn routine voor de juryleden uit te voeren. Danny en ik kijken vol ontzag toe hoe Ed van pose naar pose gaat met de gratie van een balletdanseres en de kracht van een leeuw. Zelfs zijn overgangen en handbewegingen waren kunstwerken. Tot op de dag van vandaag kan ik me zijn routine nog herinneren - zo krachtig was hij. In de film hoor ik zeggen: “Nu, dat ... dat is wat ik poseren noem!"
Ik zeg tegenwoordig niet zoveel meer. Het is zo zeldzaam om een poseerroutine te zien die me raakt zoals Ed deed. Dat wil niet zeggen dat er niet een paar energieke en begaafde posers zijn in de huidige profs, maar er zijn er lang niet genoeg, en zeker niet genoeg, die hun routines voor vrij poseren beschouwen als de mogelijkheid om van hun beroep kunst te maken. Vaker wel dan niet, vervangen concurrenten het ronddraaien en stampen over het podium voor het daadwerkelijke poseren.
Hoewel ik me zorgen maak over bepaalde aspecten van bodybuilding, is het in wezen een prachtige sport die miljoenen levens ten goede heeft veranderd, en dat zal het blijven doen. Op het competitieve front hebben we gewoon een time-out nodig om de richting die we inslaan te heroverwegen en een nieuwe koers uit te zetten. Ik hou enorm van bodybuilding en zal als leider doorgaan met het ondersteunen, promoten en vieren van de activiteit die mijn leven heeft veranderd en gemaakt. - BUIGEN
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.