We weten allemaal dat het eten van te veel calorieën en het verbranden van te weinig calorieën ervoor zorgt dat je aankomt. Maar als dat alles is om dik te worden, waarom hebben slaapgebrek en chronische stress dan zo'n invloed op de vetaanwinst??
Deze dingen bevatten geen calorieën en je kunt ze niet eten, maar ze hebben invloed op de vraag of we vet opslaan of verbranden. Ze hebben ook een dramatische invloed op onze honger, motivatie om te trainen en onbedwingbare trek.
Dus hoewel het waar is dat een overschot aan calorieën nodig is om aan te komen, net zoals een calorietekort nodig is om het te verliezen, is dit kortzichtig. Het lichaam is een zeer complexe biochemische machine, geen simpele wiskundige vergelijking.
De veronderstelling dat alle mensen met overgewicht luie gulzigheid zijn, is beledigend. Het is onwetend om aan te nemen dat iemand die geen resultaten krijgt van een dieet en lichaamsbeweging, simpelweg niet “compliant is”."Of degenen die hun eten niet kunnen beheersen, zijn gewoon gulzelen zonder wilskracht die alleen maar moeten worden geschreeuwd.
Als je je echt begint te verdiepen in de vraag: “Wat maakt dat we aankomen??"Je vindt het een beetje ingewikkelder dan het" eet minder, beweeg meer "-model ons doet geloven.
Vetstoename en gewichtsverlies zijn multifactorieel en specifiek. Het omvat het begrijpen van individuele genetica, unieke metabolische expressie, psychologische gevoeligheden en zelfs persoonlijke voorkeuren. Er lijken echter enkele overkoepelende thema's te zijn.
Wil je de formule voor vetaanwinst weten?? Hier is het:
Hoog vetgehalte (F) samen met veel suiker (S) gecombineerd met stress (St) is het recept voor vetaanwinst.
Ik kan de calorierijkers nu horen spotten met de belachelijkheid van deze bewering. Natuurlijk kun je dik worden door van alles te eten, inclusief broccoli en kipfilets ... behalve dat het vrijwel onmogelijk is voor een levend mens om te doen.
Bij zoogdieren is aangetoond dat een combinatie van veel vet en suiker de normale metabolische regulatie die optreedt bij diëten met veel vet of veel suiker volledig verstoort. Deze combinatie is dus niet alleen een calorierijk dieet, maar het lijkt erop te wijzen dat we ook in de toekomst zullen blijven verlangen naar voedsel met veel vet en veel suiker.
De combinatie verandert de hersenchemie op een manier die het natuurlijke vermogen om de calorie-inname zelf te reguleren, verstoort.
Dit is hoe het werkt: je hebt een controlecentrum voor eetlust in je hersenen dat zich in de hypothalamus bevindt. Er zijn chemicaliën die het eten stimuleren: Neuropeptide Y (NPY) en Agouti-gerelateerd peptide (AGRP). En er is een chemische stof die de voedselopname onderdrukt: Proopiomelanocortin (POMC).
Beschouw NPY en AGRP als voedingsgaspedalen. Ze maken ons hongerig en laten ons eten. Denk aan POMC als de rem op voedselinname. Als je je afvraagt hoe hongerhormonen zoals ghreline en leptine hierin spelen, werken ze door deze chemicaliën te beïnvloeden.
Twee diëten met hetzelfde aantal calorieën kunnen deze hongerregulerende chemicaliën op een verschillende manier beïnvloeden. Vet en suiker in combinatie zorgen voor kortsluiting in de hongercentra, wat resulteert in een constant verlangen naar voedsel.
Een studie gepubliceerd in het International Journal of Obesity keek naar dit probleem bij ratten. De dieren kregen een basisdieet van gezond rattenvoer. Ze kregen dan gratis toegang tot extra vet, extra suiker of extra vet en suiker.
Stel je voor dat je deel uitmaakte van een onderzoek waarbij de onderzoekers je een normaal gezond dieet gaven, maar je vervolgens in een groep plaatsten die gratis toegang had tot spek, roomkaas en andere vetrijke producten. Dat is de groep met veel vet.
Of misschien kom je terecht in de groep die het gezonde dieet kreeg met extra toegang tot suikerspin, Coca-Cola en andere suikerrijke, geen vette items. Dat is de hoge suikergroep.
Of misschien moet je in de groep met veel vet en veel suiker zitten, een normaal gezond dieet krijgen plus kasten vol met koekjes, cakes, gebak, ijs en ander voedsel dat is beladen met ZOWEL vet als suiker, dat je vrij kunt eten. Dat is duidelijk de combo-groep met veel vet en veel suiker.
Dus, wat denk je dat er is gebeurd?? Welnu, de ratten die werden blootgesteld aan onbeperkt smakelijke voedingsmiddelen, deden wat wij mensen doen: ze aten het normale rattenvoer en aten vervolgens op het vet en de suiker.
Alle drie de groepen consumeerden extra calorieën en kwamen aan. Maar binnen een week of zo waren twee groepen, de groepen met veel vet en veel suiker, in staat om hun voedselinname zelf te reguleren, hun calorieën te verlagen en zich aan te passen door honger te stillen.
Deze natuurlijke aanpassing vond NIET plaats bij de combinatiegroep met veel vet en veel suiker. Met andere woorden, het eten van een dieet met veel vet en veel suiker veroorzaakte een verlies van het vermogen om de eetlust goed te reguleren, bijna als een eetlustopwekkend medicijn.
De onderzoekers merkten op dat de vetrijke groep en de vet / suiker combo-groep exact dezelfde hormoonreactie hadden als de diëten (i.e. leptine, een hongerhormoon, had dezelfde reactie). Dit zorgde ervoor dat de onderzoekers op zoek gingen naar andere hormonen of zenuwsignalen die dit mogelijk hebben veroorzaakt. Wat ze ontdekten, is dat er iets over het dieet met veel vet en veel suiker via de darmen en de lever naar de hersenen werd gecommuniceerd.
Studies tonen aan dat mensen, die geïsoleerd zijn in een stofwisselingskamer en die vrije toegang krijgen tot zeer smakelijk voedsel, doen wat de ratten doen: ze eten met enorme marge.
De deelnemers aan deze onderzoeken eten uiteindelijk bijna een overschot van 1.000 calorieën en winnen gemiddeld 6 pond in slechts 7 dagen. Hoewel het metabolisme ook zijn calorieverbranding verhoogt, kun je zien dat er iets heel schadelijk gebeurt wanneer dit soort junkfood wordt gekozen. Er zijn verschillende andere onderzoeken die een vergelijkbaar effect laten zien.
Er is nog een heel interessant stuk in dit verhaal. Onthoud dat we het hadden over de formule voor het opslaan van vet als zijnde (F + S) X St of vet gecombineerd met suiker versterkt door stress. Stress is als de kers op de taart van de vetopslag, hete fudge-ijscoupe.
Als je aan stress denkt, denk je waarschijnlijk aan cortisol. Als je echt slim bent, denk je ook aan catecholamines. Als je echt heel slim bent, is er nog een hormoon waar je aan denkt: NPY.
NPY is betrokken bij honger in de hersenen en wordt in tijden van stress ook vrijgegeven uit het sympathische zenuwstelsel. Bij acute stress geven we meer catecholamines en cortisol vrij. Als we onder chronische stress staan, geven we meer NPY vrij.
En, in tegenstelling tot de catecholamines en cortisol, die voornamelijk katabole hormonen zijn (i.e. ze verbranden vet), zorgt NPY ervoor dat je dik wordt, vooral als het om cortisol gaat. Wanneer NPY in grote hoeveelheden vrijkomt, zorgt het ervoor dat vetcellen van onvolgroeide babyvetcellen naar volgroeide, volwassen vetcellen gaan. En cortisol zorgt ervoor dat het lichaam beter reageert op NPY. Met andere woorden, NPY zorgt ervoor dat we meer vetcellen laten groeien en cortisol verhoogt de efficiëntie om dit te doen.
Verward? Laat me het herhalen:
Nog een interessante kanttekening: zelfs als je muizen grote hoeveelheden vet en suiker geeft, is obesitas niet gegarandeerd. Maar voeg stress toe aan de bovenkant en BOOM, het lijkt erop dat je heel gemakkelijk zwaarlijvigheid kunt veroorzaken.
Een laatste opmerking over de reactie op gewichtstoename op stress: caloriearme diëten verhogen de cortisolspiegel en ervaren psychologische stress. Sommige onderzoekers denken dat dit een van de belangrijkste redenen is waarom caloriearme diëten niet werken.
Als je dit alles aandachtig leest, zul je een aantal interessante dingen opmerken. Een vetrijk dieet met hetzelfde aantal calorieën als een vetrijk / suikerrijk dieet heeft een heel andere invloed op de stofwisseling.
De stofwisseling past zich aan de extra calorieën in een vetrijk dieet aan door de eetlust te verminderen, zodat de calorieën na een paar weken niet meer hoog zijn. Dit verklaart waarom onderzoeken naar het Atkin-dieet met een hoog vetgehalte in de loop van de tijd meestal een lage calorie-inname laten zien, niet een hoge calorie-inname. De stofwisseling past zich aan.
De combinatie van hoog vet en suiker zorgt voor precies het tegenovergestelde van veranderingen in de hongersignalerende moleculen in de hersenen en resulteert in een onverzadigbare honger die aanhoudt. Ironisch genoeg is deze verandering bijna precies het patroon dat we zien bij uithongering.
We kunnen zien dat voedingsmiddelen met veel vet en veel suiker niet alleen veel calorieën bevatten, maar er ook voor zorgen dat we ons vermogen verliezen om honger te reguleren en te onderdrukken. Ze veroorzaken hyperfagie (de chique medische term voor continu eten). En als we hier nog chronische stress aan toevoegen, creëren we de perfecte vetopslag-atoombom.
De oplossing? Volg natuurlijk niet de formule voor vetaanwinst.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.