In de afgelopen twee decennia is er een geweldige en broodnodige toename geweest van evidence-based training, waarvan een groot deel online beschikbaar is. Dit betekent dat veel sportschoolbezoekers zich nu zorgen maken over volume, intensiteit, herhalingen tot mislukking en tal van andere factoren die al decennia lang geen probleem zijn. Dergelijke termen, en de nieuwe trainingsplannen die eromheen zijn gebouwd, doen grotendeels twijfels rijzen over de geldigheid van het eerder geheiligde lichaamsdeel of 'bro split'.'
Wanneer je voor het eerst in de sportschool begint, volgt elke nieuwe lifter meestal een bro-split-variatie. Het gaat als volgt: borst op maandag, terug op dinsdag, benen op woensdag, schouders / kuiten op donderdag en armen op vrijdag voordat je dat weekend rust en helemaal opnieuw begint. Voor veel bodybuilders is het nog steeds een beproefde trainingsmethode.
Brosplitsingen zijn echter niet altijd de normale fitnessgemeenschap geweest. In feite kwamen ze pas halverwege de twintigste eeuw tot bekendheid en groeiden ze snel in populariteit vanaf de jaren zestig. Dit alles roept de vraag op, wanneer zijn brossplitsingen uitgevonden? En waarom zijn ze zo alledaags geworden in de fitnessbranche?
Om die vraag te beantwoorden, moeten we eerst een andere vragen. Hoe trainden lifters voordat bro splitst? Het antwoord is workouts voor het hele lichaam. Toen Eugen Sandow en de eerste grote golf van fysieke culturisten in het begin van de 20e eeuw de interesse in gymculturen hielpen wekken, deden ze dat grotendeels dankzij trainingen van het hele lichaam. Dat wil zeggen, zoals de naam al aangeeft, wanneer je elke sessie je hele lichaam traint.
[Gerelateerd: Wat zijn workoutsplitsingen en welke is de beste?]
Dit ging door in de volgende decennia. In feite gebruikten lifters uit de late negentiende eeuw tot de jaren veertig, vijftig en zelfs zestig grotendeels trainingen voor het hele lichaam. Sommige lifters, zoals Reg Park, de man die Arnold Schwarzenegger inspireerde om te beginnen met trainen, gebruikten 5 × 5 krachtprogramma's om hun lichaamsbouw te bouwen. (1)
Anderen, zoals Steve Reeves, een tijdgenoot van Park en de bezitter van een van de beste lichaamsbouw in bodybuilding, namen beeldhouwoefeningen op in hun routines. (2) Dit deed overigens ook denken aan hoe Olympische gewichtheffers en krachtsporters trainden. Als mensen snel wilden aankomen, gebruikten ze driemaal per week 20 rep squats in combinatie met bankdrukken en schouderdrukken. Het is gewoon wat lifters toen deden.
Dit wil niet zeggen dat er geen uitschieters waren, maar het waren er maar een paar. In 1940 publiceerde de Amerikaanse Olympische gewichtheffer Louis Abele zijn radicale trainingsprogramma, dat specialisatieblokken voor bepaalde lichaamsdelen omvatte. (3) Het was niet de splitsing van de broer, maar het was iets. Veel gebruikelijker waren echter programma's die richtlijnen volgden die vergelijkbaar waren met de York Barbell-training van Bob Hoffman uit de jaren 40. (4) Soms produceerde Hoffman specialisatietrainingen (i.e., beendagtrainingen), maar zijn meest gepubliceerde trainingen waren altijd het hele lichaam. Hier is een voorbeeld van hoe een Hoffman full-body workout-split eruit ziet. (5)
Twee decennia later begonnen Hoffman en zijn vele concurrenten intensief reclame te maken voor die programma's voor het splitsen van lichaamsdelen, die later bekend werden als brosplitsingen. Dus wat is er veranderd? Concurrentie, op verschillende gebieden.
Toen Hoffman in de jaren veertig zijn trainingen publiceerde, was hij in feite ongeëvenaard in de fitnessindustrie. Hij leidde York Barbell, een van de weinige massaproducenten van fitnessapparatuur, verkocht Kracht en gezondheid tijdschrift, dat veel werd gelezen, en hij was de coach van het Amerikaanse gewichthefteam. (6) Hij stond bovenaan, maar deze dominantie duurde niet lang.
Vanaf de jaren vijftig stond Bob Hoffman tegenover een nieuwe rivaal in de in Canada geboren gebroeders Weider. Eind jaren veertig begonnen Joe en Ben Weider de suprematie van Hoffman in de fitnessindustrie uit te dagen door middel van hun eigen merk voedingssupplementen, bodybuildingtijdschriften en bodybuildingwedstrijden. (7)
Een deel van hun aanpak was om hun eigen bodybuilding-trainingen op de markt te brengen, die, zoals Joe Weider vaak beweerde, hielpen bij het maken van de lichaamsbouw van kampioenen. Weider onderscheidde zich van Hoffman en promootte routines van gesplitste lichaamsdelen met coole namen en technieken zoals de 'flushing'-benadering waarbij cursisten meerdere sets en oefeningen voor dezelfde spiergroepen gebruikten. Joe promootte ook valsspelen in bepaalde oefeningen en verschillende andere benaderingen waar Hoffman vaak over zwijgt. (8)
Vanaf het begin van de jaren vijftig begon Weider het splitsen van lichaamsdelen voor zijn lezers te promoten. Terwijl zijn beginnersroutines nog steeds volledige lichaamstrainingen zouden gebruiken, trainden die voor gevorderde lezers hun bovenlichaam twee keer per week (bijv.g., op maandag en donderdag) en onderlichaam twee keer per week (bijv.g., op dinsdag en vrijdag) - rust op woensdag, zaterdag en zondag. (9)
[Gerelateerd: vet verbranden en uw werkcapaciteit vergroten met lichaamsconditionering]
Belangrijk is dat Joe dit allemaal deed met verwijzing naar bekende atleten. Zijn persona als de 'trainer van kampioenen' betekende dat zijn benaderingen al snel werden geassocieerd met mensen als Reg Park en later Arnold.
Concurrentie tussen Hoffman en Weider hielp bij het creëren van de 'bro split' omdat de splitsing Weider in staat stelde zich te onderscheiden van Hoffman. Belangrijk is dat Weider ook een meester-publicist was die ervoor zorgde dat mensen precies wisten wat hij promootte. De concurrentie tussen Weider en Hoffman was dus van belang. Een even belangrijke wedstrijd was in de sport van bodybuilding zelf.
Een van de redenen dat routines voor het hele lichaam populair waren in het begin van de 20e eeuw, was omdat de sport van bodybuilding nog niet bestond. Natuurlijk waren er eenmalige wedstrijden zoals de show van Eugen Sandow in 1901 of de wedstrijden van Bernarr MacFadden in de Verenigde Staten enkele jaren later, maar reguliere, jaarlijkse wedstrijden waren niet beschikbaar.
Denk eens even na over wat de 'bro-split' vertegenwoordigt. Vergeef de filosofische overpeinzingen, maar de 'bro-split' vertegenwoordigt de wens om spieren sterker te specialiseren dan vaak mogelijk is met routines voor het hele lichaam. Als er geen bodybuildingwedstrijden bestaan, lijkt het enigszins zinloos om je op je bicepspieken te concentreren.
Dit verklaart gedeeltelijk waarom routines voor het hele lichaam werden gebruikt. Ze werkten in verschillende contexten, van olympisch tot spiergroei. Pas eind jaren dertig en begin jaren veertig werden er regelmatig bodybuildingshows voor mannen gehouden. De eerste grote show, de Mr. America-wedstrijd, werd gehouden in 1939 en omvatte Olympisch gewichtheffen en een persoonlijkheidstest in zijn bodybuilding-divisies. (10)
Dit had twee effecten. Mensen begonnen hun lichaam meer te modelleren en atleten begonnen de gewichtheffen- en persoonlijkheidscomponenten kwalijk te nemen. In de late jaren 1940 en vroege jaren 1950, rivaliserende organisaties aan de Mr. De Amerikaanse show werd gemaakt en ze concentreerden zich uitsluitend op het lichaam. (11) Met wedstrijden die nu aan het lichaam waren gewijd, begonnen bodybuilders zich meer te concentreren op het isoleren van bepaalde spiergroepen, wat de splitsing van lichaamsdelen aanmoedigde. Op deze golf reden Joe Weider en anderen, maar ze profiteerden allemaal van veranderingen in de aard van bodybuilding zelf.
Competitie in bodybuilding en competitie in de fitnessindustrie leidden over het algemeen tot een derde, vaak verwaarloosde factor bij de uitvinding van brosplits: de opkomst van anabole steroïden. Hoewel sommige lifters eind jaren veertig met testosteron hebben geëxperimenteerd, wordt aangenomen dat anabole steroïden in de jaren zestig eerst door gewichtheffers en vervolgens door bodybuilders werden gebruikt. (12)
Opmerking: De meningen die hierin worden geuit, weerspiegelen niet noodzakelijk de meningen van BarBend en / of de organisatorische partners van BarBend. BarBend ondersteunt of keurt het gebruik van verboden middelen bij krachtcompetities niet goed.
[Gerelateerd: wat u moet weten over het opbouwen van spieren]
Geïntroduceerd in de gewichthefgemeenschap door Dr. John Ziegler, een arts die ook de teamarts was van het Amerikaanse Olympische gewichthefteam, werden anabole steroïden door sommige atleten in die sport gebruikt om hun training te verbeteren. (13)
John Fair heeft verschillende werken geschreven over de impact die de steroïden van Ziegler hadden op het Amerikaanse powerlifting en gewichtheffen. Toen anabole steroïden eind jaren vijftig en begin jaren zestig voor het eerst werden geïntroduceerd bij de Amerikaanse gewichtheffers, trainden sommigen van hen onder de voogdij van Bob Hoffman, die, samen met anabole steroïden, isometrie in hun training implementeerde. (14) Hoffman was zo onder de indruk van de resultaten van zijn isometrische training - en de krachttoename die het leek op te leveren - dat hij artikelen en boeken schreef waarin hij cursisten smeekte om isometrie te gebruiken om sterker te worden.
Steroïden veranderden per ongeluk de manier waarop sommige lifters trainden, en isometrie is het eerste voorbeeld. Mensen gebruikten isometrie, maar met gemengde resultaten. Isometrie heeft veel mensen sterker gemaakt, maar niet zo sterk als Hoffman had geadverteerd. Het verschil was dat sommige stagiaires van Hoffman steroïden gebruikten. Kort daarna werden anabolen populair bij sommige bodybuilders die langer wilden trainen.
Meer in het algemeen hadden steroïden twee effecten. Ze lieten degenen die ze gebruikten, gedurende langere periodes en met meer intensiteit tillen. Bovendien verhoogden ze de spiermassa van bodybuilders dramatisch. Bodybuilding, als sport, werd meer gecommercialiseerd naarmate mensen zoals de Weiders de dekking ervan intensiveerden. (15)
Terwijl Weider zijn body-split routines publiceerde, wilden mensen weten hoe een nieuwe golf bodybuilders - die nu slanker en gespierder waren dan ooit tevoren - trainden. Vandaar dat aan het eind van de jaren vijftig en begin jaren zestig steeds meer bro-splits werden toegeschreven aan bodybuilders in Weider-tijdschriften. Voor het algemene liftende publiek betekende dit dat 'bro-splits' de beste routines waren om te volgen.
Nu waren er verzetshaarden. Arthur Jones en zijn Nautilus / High-Intensity bodybuilders voerden in de jaren zeventig en tachtig aan dat lichaamssplitsingen niet effectief waren en dat volledige lichaamstraining, een of twee keer per week uitgevoerd, veel gunstiger was. (16) Dit hielp het onderscheid tussen full body en body-split routines te behouden, maar alleen terecht.
Veel invloedrijker was dat mensen zoals Arnold Schwarzenegger, Franco Columbo en Frank Zane body-split routines gebruikten. Afgezien van Weider, is het aannemelijk dat Arnold's 1985 Encyclopedia of Modern Bodybuilding versterkte de populariteit van lichaamsdeel-splitsingen meer dan wie dan ook. (17) Zelfs nu nog volgen veel sportschoolbezoekers een van de trainingsroutines uit het boek.
Samenvattend, wat kunnen we zeggen over de uitvinding van de bro-split? Ze kwamen tot stand door veranderingen in de sport van bodybuilding zelf, die meer specialisatie vereisten. De brosplitsing was het resultaat van bodybuildingondernemers zoals de Weiders die zich wilden onderscheiden van hun concurrenten. En het profiteerde gedeeltelijk van de introductie van anabole steroïden, waardoor deze stijl van training mogelijk en veel aantrekkelijker werd voor het grote publiek.
Als laatste woord is het vermeldenswaard dat de term 'bro-split', hoewel gebruikt vanaf het begin van de jaren 2000, pas vanaf het midden van de jaren 2010 bekendheid kreeg en vaak als een belediging werd gebruikt. Dankzij een nieuwe golf van lichaamsbeweging konden wetenschappers evidence-based praktijken bespreken voor zowel de beginnende als de gevorderde stagiair. "Bro-split" werd een middel om onderscheid te maken tussen het onwetenschappelijke en het werkelijk geïnformeerde.
Het internet is nu bezaaid met podcasts, artikelen en memes over de vraag of de bro-split een goed idee is. Betekent dit dat de brosplitsing, die halverwege de twintigste eeuw begon, binnenkort zal verdwijnen?? De geschiedenis zegt nee. Zelfs op het hoogtepunt van de leeftijd van de gespleten lichaamsdelen predikten mensen nog steeds volledige lichaamstraining. Dissidenten bestaan altijd.
Het verschil is nu dat velen van ons routines gebruiken die degenen uit de jaren 40 en 50 trots zouden maken. Workouts voor het hele lichaam, die tot in de jaren veertig de norm waren in de fitnessindustrie, hebben een krachtige comeback gemaakt, ondersteund door de wetenschap. Oude ideeën zijn vermengd met nieuwe inzichten.
De fitnessbranche zal blijven discussiëren over de optimale manier van trainen. Lifters zullen doen wat ze willen of wat dan ook. En de glorieuze cyclus zal in beweging blijven. Voor veteranen uit de fitnessbranche geldt de eeuwige waarheid nog steeds. Er is niets nieuws onder de zon, en er is iets moois aan die eenvoud.
Uitgelichte afbeelding: Mongkolchon Akesin / Shutterstock
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.