Je bent tot veel meer in staat dan je denkt. De geest stopt voordat het lichaam dat doet. "Ik kan niet" betekent gewoon "ik wil niet." Ken het verschil.
Tijdens de selectietraining voor speciale operaties werden we onderworpen aan een meedogenloze reeks fysieke en mentale tests. Tussen de 60 en 90 procent van de kandidaten maakt dit type training niet af.
Maar het leerde me iets belangrijks: pijn houdt het lichaam niet tegen. Er is niets dat zo erg pijn doet dat je niet nog even kunt doorgaan.
Extreme en voortdurende stress leert je het dagelijkse leven op te splitsen in korte, meetbare doelen. Je maakt het tot ontbijt, en dan concentreer je je op het maken van lunch. Soms weigert je geest om verder te projecteren dan de onmiddellijke toekomst: nog een stap rennen, nog een slag zwemmen, nog een push-up slijpen.
Iedereen raakt op een gegeven moment de bodem. Je komt op een plek waar je alles zou doen om de pijn te laten stoppen. Als je geest als eerste breekt en je stopt met rennen, of zwaait naar een ondersteunende boot tijdens het zwemmen, of je hand opsteken tijdens een beat-down om te zeggen dat je klaar bent, ben je officieel 'onkruidvrij'.”Je bent gestopt. Je maakt deel uit van de meerderheid, maar je voelt je nog steeds een loser.
Gelukkig is er een maas in de wet: als je lichaam het eerst breekt, zullen ze het je niet kwalijk nemen. Elke man in mijn team had op een gegeven moment dezelfde perverse gedachte: "Als ik mezelf gewoon hard genoeg kan pushen om een black-out te krijgen, val ik in het zand, doe een dutje en wacht tot de medici me nieuw leven inblazen. Ik krijg een leuke kleine pauze en sluit me dan weer aan bij het peloton."
Dus we renden harder. We hebben geduwd. Maar die dutjes kregen we bijna nooit.
We dachten dat we op een dag de bodem zouden bereiken en dachten dat we eindelijk ons breekpunt konden bereiken als we maar een beetje harder zouden pushen. Maar het heeft nooit gewerkt. De pijn zou alleen maar toenemen. Maar dat geldt ook voor ons vermogen om door te gaan. Met andere woorden, pijn heeft ons lichaam nooit echt gebroken.
Dat wil niet zeggen dat we niet van tijd tot tijd arbeidsongeschikt waren door onderkoeling, hypoxische black-out of hypoglykemische shock. Maar flauwvallen was acceptabel. Stoppen was niet zo.
Ik ben nu een burger, leid een faciliteit en train mensen. Af en toe hoor ik iemand zeggen: 'Ik kan het niet."
Eerlijk gezegd is dat onzin. De volgende keer dat je in de verleiding komt om te zeggen dat je 'niet kunt', bedenk dan dat wat je eigenlijk zegt is: 'Ik wil het niet."
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.