Laten we het hebben over voeding en mentale weerbaarheid. Wacht, dieet? Ja, dieet. Weet je, het deel van de fitnessvergelijking dat de meest eeltige lifter in een klein meisje in een Disney-prinsessenjurk verandert.
Kijk, training is eenvoudig. Niet gemakkelijk om te doen, maar gemakkelijk vast te houden voor hardcore lifters. Waarom? Omdat we er dol op zijn. Wegslijpen onder het strijkijzer of in een plas zweet liggen na Metcon is lonend en leuk en maakt deel uit van wie we zijn.
Maar dieet? Ew. Alleen al het woord doet mensen denken aan ontbering, smakeloos eten en, nou ja, eigenlijk niet kunnen doen wat we willen doen. Heb je een Belle-, Assepoester- of Elsa-jurk??
"Dieet" is niet slechts een uur per dag. Het is allemaal verdomd dag lang - 24/7/365. Het is gemakkelijk om je op te werken voor een monsterlijke reeks deadlifts. Het is niet zo gemakkelijk om opgewonden te raken over het NIET eten van iets dat we echt willen eten.
Voeding is waar mentale weerbaarheid echt op de proef wordt gesteld, want soms is iets NIET doen mentaal veel zwaarder dan iets doen.
Veel mensen zullen je vertellen om je te concentreren op het resultaat: gezond zijn, je buikspieren zien, wat dan ook. Maar dat is moeilijk te doorgronden op dit moment, zoals wanneer je naar je kipfilet en droge gebakken aardappel kijkt terwijl je vriend of partner in een Chili's Big Mouth Burger aan het bijten is.
Dat is wanneer de stemmen tegen je beginnen te praten:
Die stemmen zijn een vorm van rationalisatie, een ego-verdedigingsmechanisme dat je helpt bij het rechtvaardigen van slechte keuzes. En die stemmen kunnen LUID zijn als het om eten gaat, omdat we vaak worden bezaaid met zeer reële fysieke en psychologische verslavingen aan waardeloos voedsel.
De eerste stap is het erkennen van het rationalisatiemechanisme. Betrap jezelf terwijl je het doet. Het is nogal moeilijk om iets te blijven doen dat genoemd en gedefinieerd is in een eerstejaars psychologieboek. Je voelt je een beetje lam omdat je in die val bent getrapt.
De tweede stap kan vele vormen aannemen, maar hier is wat voor mij werkt: woede. Ik word een beetje kwaad op mezelf. Ik herinner mezelf eraan dat ik geen zwakke wil heb. Ik denk terug aan mijn dikke jongenstijd toen ik werd gediagnosticeerd als zwaarlijvig. Ik ben niet meer die excuusmakende hoer, of wel?
Ik herinner mezelf eraan dat het enige wat ik moet doen, is GEEN waardeloos voedsel in mijn mond stoppen en het doorslikken. Ik kan het vervangen door iets dat bijna net zo goed is dat mijn doelen ondersteunt. Hé, als ik Dan John's deadlift-uitdaging van een half uur kan doen, dan kan ik zeker een koekje weerstaan, toch?
Het goede nieuws is dat als je eenmaal een tijdje 'clean' bent geweest met je dieet, die luide stemmen verzachten tot gefluister en dan vrijwel verdwijnen.
'Wacht, dus je advies is om tegen jezelf te schreeuwen en jezelf een watje te noemen?" Ja soort van. Soms moet je gewoon ontslaan en een ezel trappen. Vaker wel dan niet, is die ezel van jou.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.