Het einde van het jaar is een tijd van bezinning. Het is een kans om met frisse ogen terug te kijken op de afgelopen 365 dagen en ze te zien voor wat ze zijn. Met betrekking tot sterke man, dit kan niet eenvoudiger zijn, vooral omdat de shows van het jaar eindelijk worden uitgezonden. Geniet van deze shows. Want terwijl de rest van de westerse wereld grappen maakt over 2016 als het slechtste jaar sinds mensenheugenis, is het misschien wel het beste van de sterke man geweest.
Het klinkt gedurfd, vooral voor de fans van de oude school, die iedereen zullen vertellen die zal luisteren dat sterke man op zijn best was in de jaren 80 en dat het nooit zo goed is geweest voor of na. Is dit gewoon een slecht geval van nostalgie, veroorzaakt door een combinatie van hoe goed die herhalingen van de Sterkste Man van de Wereld eruitzien, vermengd met de sterke verhalen die met de tijd groter worden, of was het echt beter in "de dag"??
Dit opiniestuk is misschien zo subjectief als ze komen, maar toch kan een gouden eeuw niet zomaar in een opwelling worden uitgeroepen. Het moet op zijn minst voldoen aan een strikt criterium, getalenteerde en charismatische concurrenten, epische rivaliteit, geweldige wedstrijden, een grote schare fans en slechts een klein beetje controverse. Het lijdt geen twijfel dat de jaren 80 al het bovenstaande in schoppen hadden, maar hoe verlopen de gevechten van vandaag??
De voor de hand liggende olifant in de kamer is kracht. Strongman als geheel heeft de afgelopen decennia een lange weg afgelegd, en nergens is dat duidelijker dan in de aantallen die worden opgeheven. Om dit te zien, hoef je alleen maar naar de deadlift te kijken, misschien wel een van de beste markeringen van kracht en de hoeksteen van een goede sterke man-competitie.
In 1979 stond Doug Reinhoudt bovenaan het podium als de sterkste man ter wereld. Doug was een fenomenale deadlifter en zal voor altijd bekend staan als de eerste man die 400 kg trok, een prestatie die toen werd beschouwd als dicht bij de limieten van wat het menselijk lichaam aankon.
Snel vooruit naar het World Deadlift Championship van dit jaar, en 400 kg kreeg nauwelijks juichende menigte, laat staan een podiumplaats. Drie mannen trokken 465 kg, voordat Eddie Hall het onmogelijke deed en de eerste man en enige man werd die 500 kg van de vloer tilde.
Het is echter niet alleen de deadlift die omhooggeschoten is; het lijkt erop dat met elk nieuw jaar de gebeurtenissen zwaarder en zwaarder worden. Logboeken die in de jaren 80 records zouden breken, worden nu gebruikt in medleys, en juk-runs die een strijd zouden zijn geweest, worden nu gebruikt door de jongens van minder dan 105 kg. In feite was de steen bij World's Strongest Woman dit jaar slechts 5 kg per steen lichter dan de allereerste steenrun ooit gedaan in de World's Strongest Man van 1986.
Hoewel het onmiskenbaar is dat de atleten van vandaag sterker en beter geconditioneerd zijn, is het charisma en de aantrekkingskracht van het publiek een heel andere ketel en iets dat de sterke mannen van weleer lijken te hebben over hun moderne landgenoten. Bekijk elke sterke motivatievideo en je zult vast en zeker dezelfde clips zien van deze jongens die erin slagen zowel angstaanjagend als vreemd fascinerend te zijn. De moderne sterke man heeft ook een groot aantal karakters en wilde mannen, maar ze lijken allemaal wat verfijnder. Dit verandert echter met sociale media; Eddie Hall, Thor en Brian Shaw posten allemaal regelmatig inhoud, die niet alleen hun training laat zien, maar ons ook inzicht geeft in hun leven.
De rivaliteit van weleer is het spul van de legende, en van 1980 tot 1988 werd de prestigieuze titel van 's werelds sterkste man bewaard tussen slechts drie atleten: Bill Kazmaier, Geoff Capes en Jón Páll Sigmarsson.
Een foto geplaatst door Dave Skinner (@ kongzilla_71) op
De grote persoonlijkheden van het trio en de deels opzichtige, deels serieuze afkeer van elkaar boeiden al bijna een decennium het tv-publiek. Dat wil niet zeggen, hoewel het niet zonder een deel van de controverse was. Namelijk de uitsluiting van de regerend kampioen Bill Kazmaier in 1983. De afgelopen drie jaar heeft Kaz grote schade aangericht aan de concurrentie door de drie vorige wedstrijden rug aan rug en met relatief gemak te winnen. (Iets dat tot op de dag van vandaag slechts door één andere man is geëvenaard.) Toen Kaz eindelijk terugkeerde naar het grote podium in 1988, was de sport verder gegaan (of er wordt beweerd dat de regels waren gewijzigd ten gunste van de andere concurrenten), en hij werd dat jaar tweede.
Vandaag is het veld misschien nog dichterbij met slechts twee verschillende mannen die in de afgelopen 8 jaar die Golden Titan-trofee in handen hebben gekregen, Big Z en Brian Shaw. De rivaliteit tussen deze twee legendes van de sport is misschien vruchtbaar, maar om een aantal redenen heeft het nooit het hart van het publiek veroverd op dezelfde manier als de sterren van de jaren 80 dat deden. Wat de moderne sterke man echter mist in rivaliteit, maakt het zeker goed in de diepte, en de kwaliteit van alle atleten is dramatisch gestegen. Waar voorheen slechts drie of vier concurrenten waren om in de gaten te houden, is bijna één atleet op WK een echte bedreiging.
De grootste verbetering in de sport heeft echter absoluut niets te maken met de atleten en alles met de organisatoren en fans. Strongman is van niet veel meer dan een spelshow uitgegroeid tot misschien wel een van de meest populaire pure krachtsporten, die arena's over de hele wereld vullen.
De sterkste man van Europa in 2016 was de ultieme showcase van deze groei, aangezien 11.000 fans de Leeds Arena vulden om Loz en Eddie hun titels te zien winnen. Aan de andere kant van het spectrum zijn beginnerscompetities tien cent. Op een willekeurige zaterdag ben je waarschijnlijk niet meer dan 3 uur rijden van 20 beginners die nabootsen wat ze op tv hebben gezien. Vergelijk dat eens met de atleten van de jaren 80 die trainingsapparatuur moesten maken van schroot, want er bestond niets anders.
Het zal altijd een moeilijke vraag zijn om de sterke man van dertig jaar geleden te vergelijken met die van vandaag; de sport is zojuist zo veranderd. In de jaren 80 werden grote persoonlijkheden en snelle, opzichtige en onvoorspelbare evenementen eens per jaar vertoond. Nu zijn die evenementen teruggebracht tot slechts een select aantal, waarop de concurrenten van vandaag kunnen focussen en uitblinken. Wat beter is, is moeilijk te zeggen, maar als ik kijk hoe ver de sport in dertig jaar is gekomen, heb ik hoop voor de toekomst.
Opmerking van de redactie: dit artikel is een opiniestuk. De hierin geuite meningen zijn de auteurs en geven niet noodzakelijk de mening van BarBend weer. Claims, beweringen, meningen en citaten zijn uitsluitend afkomstig van de auteur.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.