Verwondingen zijn waardeloos.
2017 is een echte test geweest van mijn vasthoudendheid ten opzichte van mijn vooruitgang onder de lat. In februari was ik me aan het voorbereiden op een powerlifting-bijeenkomst om me te kwalificeren voor USAPL Nationals (83 kg gewichtsklasse), en kreeg tijdens het trainen een behoorlijk traumatisch knieblessure.
Op het moment van mijn blessure werkte ik door vier sets van vier op 77% van mijn 1-RM. Ik zat op mijn tweede rep van mijn derde set en begon uit het gat te komen, en toen POP. Ik verloor alle spanning, viel op mijn rug, stootte mijn hoofd en de balk werd op de grond gedumpt. Ik wist op dat moment niet wat ik deed, maar ik wist dat het serieus was. Ik kon mijn been niet optillen.
Het bleek dat ik mijn quad had gescheurd (schreeuw het uit naar Dan Green die momenteel een soortgelijke blessure herstelt). Mijn vastus lateralis (buitenste quad) en intermedius (mid-quad) kwamen volledig los van mijn knieschijf en rolden ongeveer 2,5 cm over mijn been.
Behalve dat ik koud werd door hockeyhits en af en toe hechtingen kreeg, was dit mijn eerste grote blessure (het is een herstel van 6 maanden).
Ik ben ongeveer 5.5 maanden na de operatie, en ik ga eindelijk weer onder de lat. Oh, wat heb ik het gemist. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat deze blessure niet meerdere aspecten van mijn squat heeft veranderd. Hieronder staan vijf manieren waarop een knieoperatie mijn squat veranderde.
Voordat ik op de vijf manieren duik, wil ik iets ophelderen. Dit is geen bericht om iemand af te schrikken van tillen of zwaar te worden. In feite heeft powerlifting als sport een vrij laag letselpercentage in vergelijking met andere krachtsporten en reguliere sporten.
Een studie uit 2011 beoordeelde 245 competitieve en elite powerlifters en hun letselpercentage. Auteurs van de studie verzamelden gegevens door middel van een vragenlijst en ontdekten dat het aantal blessures gelijk was aan ongeveer één blessure per 1000 trainingsuren. De drie meest voorkomende letselgebieden waren de onderrug, schouder en knie. En 43% van de bevolking klaagde over routineproblemen tijdens reguliere trainingen (pijn, pijn, enz.).
In een andere studie uit 2006 werd gekeken naar het letselpercentage van 101 competitieve powerlifters. Vergelijkbaar met de bovenstaande studie, ontdekten de auteurs dat verwondingen typisch acuut waren en zelden slopend van aard.Ze hadden gemiddeld een verwondingspercentage van ongeveer 4.4 per 1000 trainingsuren, waarbij de vier meest voorkomende gebieden de schouder (36%), onderrug (24%), elleboog (11%) en knie (9%) zijn.
Aan het eind van de dag zijn blessures altijd aanwezig, maar het risico is laag.
Omdat ik merkte dat ik plat op mijn rug lag te kijken naar het plafond en me afvroeg: 'Wat heb ik nou net gedaan?”Mijn respect voor de lat en het gewicht is gegroeid. Dit hoor je vaak van topsporters: “Respecteer het gewicht, wat er ook gebeurt."
Dmitry Klokov is een groot voorstander van het respecteren van je gewicht, hoe zwaar ook, ook al is het maar de lat. Ik respecteerde altijd het gewicht dat ik verplaatste, maar ik nam het als vanzelfsprekend aan. Vóór deze blessure maakte ik me meer zorgen over het simpelweg verplaatsen van het gewicht om het voor elkaar te krijgen, en niet zozeer om het gewicht te begrijpen.
Deze blessure heeft me geholpen te beseffen hoeveel een zegen het is om een hoeveelheid gewicht te verplaatsen. Het kan de balk zijn, een lichtset, een max, het maakt niet uit. Het lichaam onder elke vorm van weerstand bewegen en er sterker uitkomen, is een zegen.
De walk-out, een simpele, maar uiterst belangrijke sleutel tot elke squat. Ik zou niet zeggen dat ik vóór deze blessure volledig blije voeten had, maar ik was veel minder berekend. Bij het uitrekken van het gewicht zou ik constant mijn breedte opnieuw instellen omdat iets een beetje raar zou aanvoelen, wat achteraf gezien een onopgemerkt onbalans zou kunnen hebben veroorzaakt.
Nu houd ik voor elke squatsessie mijn squatbreedte bij en werk ik aan het uitlopen. Het is zoiets kleins, maar het gaat een lange weg bij het opbouwen van vertrouwen in uw liften. Ik heb de extra boost van zelfvertrouwen nodig om weer comfortabel te kunnen laden, en het hebben van een consistente uitval heeft me geholpen vertrouwen op te bouwen dankzij het vertrouwde consistente gevoel.
Ik zou zeggen dat mijn opsplitsing van squat-stijlen met hoge en lage bar ongeveer 50/50 is. Elk programma dat ik oefen met kraken met een andere stijl, wat geweldig is om afgerond te zijn, maar zonder nauwlettend te volgen op kleine details kan het lastig zijn. Een ding dat ik toegeef dat ik de bal heb laten vallen voordat deze blessure, is dat ik mijn barpad in de gaten moet houden.
Idealiter wilt u dat de balk ergens in uw middenvoet volgt (sommige squats zullen variëren vanwege antropometrische verschillen). Toen ik heen en weer schakelde, stopte ik met het letten op de eindige details voor elke kraak als een consistent staafpad. Het gewicht bewoog goed, dus ik dacht niet dat er iets mis was.
Pas toen ik video's begon te bekijken die leidden tot de blessure, merkte ik een lichte voorwaartse buiging op in mijn high-bar squats (in de video hierboven: let op mijn heupen en licht naar voren leun).
Dit had een van de factoren kunnen zijn die ertoe hebben geleid dat ik mijn knie verwondde toen ik dat deed. Nu begin ik elke sessie door mijn eerste set vanaf de zijkant te filmen om er zeker van te zijn dat mijn barpad consistent is. Zal ik dit altijd doen? Waarschijnlijk niet, maar voorlopig is het geweldig geweest om mijn mechanica en zelfvertrouwen weer op te bouwen.
Eens om het ermee eens te zijn dat squats geweldig zijn, en ik zou ze elke dag vóór deze blessure uitvoeren. Maar ze zijn niet altijd nodig voor sommige atleten, en ik wou dat ik er vóór de breuk meer aandacht aan had besteed. Ik heb bijvoorbeeld lange dijbenen, dus van ezel tegen gras verlaat ik mijn lichaam vaak met een flinke billenknipoog en een voorovergebogen houding.
Bovendien kunnen ass to grass squats ervoor zorgen dat een lifter een deel van zijn totale lichaamsspanning verliest. Ik geloof dat dit een van mijn onderliggende problemen was. Ik ben goed in het verplaatsen van kracht en beweeg snel, dus als ik snel terugkaat van een ezel naar een squat op gras, denk ik dat er een kleine seconde was dat ik de spanning verloor en dat droeg bij aan de blessure.
De laatste tijd besteed ik meer aandacht aan mijn heuphoek en doe ik meer pauze-squats om mijn dieptebewustzijn te verbeteren. Heb ik een paar mobiliteitsproblemen?? Natuurlijk, maar ik kan concurrentie en voldoende diepte raken zonder het extra risico van verloren spanning.
Voor mij gaan deze twee punten hand in hand. Een sterke warming-up en verbinding van de geest-spier met het lichaam zijn twee relatief gemakkelijke dingen om te doen, maar worden vaak over het hoofd gezien. Vroeger had ik de slechte gewoonte om me door een warming-up te haasten om bij mijn werksets te komen. Als jij dit bent, raad ik je aan om een paar minuten extra te nemen om ervoor te zorgen dat je lichaam er helemaal klaar voor is.
Nu besteed ik extra tijd aan het doorlopen van elk opwarmaspect van de squat. Het is een continu leerproces geweest, maar nu stel ik een timer van 15 minuten in op mijn telefoon en werk ik vanaf de grond af (beginnend bij mijn enkels). Ik sta mezelf niet toe om een geladen balk te naderen totdat ik mijn 15-minutenmarkering heb bereikt, zelfs als ik me opgewarmd voel.
Daarnaast besteed ik meer aandacht aan mijn lichaam. Sinds de blessure is het bijna alsof ik een verbeterd zesde zintuig heb gebruikt om de beweging van mijn lichaam te begrijpen. Dingen die voorheen normaal voelden, voelen nu niet goed aan, en ik merk ze op. Ik heb altijd aandacht besteed aan spiersamentrekkingen en mechanica, maar heb nooit echt naar mijn instinct geluisterd als er iets een beetje raar aanvoelde. Het is gemakkelijk om op de fouten van iemand anders te wijzen, maar moeilijk om de uwe te ontdekken.
Veel atleten (inclusief mijzelf) begrijp de verbinding met de hersenspier en het belang ervan. Ik heb geleerd dat je je hyperbewust wordt van je lichaam als je geblesseerd raakt, omdat je weer moet opbouwen vanaf ground zero.
Elk scharnier, elke buiging, elke samentrekking, elk gevoel, wordt nu verantwoord en genoteerd als ik hurk. Een blessure is een zegen en een vloek. Het is vervelend om buiten te zitten en te revalideren, maar je leert zoveel over jezelf en het lichaam waarmee je bent begiftigd.
Als je merkt dat je gewond raakt, is dat oké. Haal diep adem, richt je focus opnieuw en begin met opbouwen, maar dan slimmer en beter.
Opmerking van de redactie: dit artikel is een opiniestuk. De meningen die hierin en in de video worden geuit, zijn de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijk de mening van BarBend. Claims, beweringen, meningen en citaten zijn uitsluitend afkomstig van de auteur.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.