Ieder van ons dieet en voedingstypes waren er vrij zeker van dat we alle oorzaken van diabetes type 2 kenden. Telkens wanneer het onderwerp ter sprake kwam, zochten we naar de dichtstbijzijnde zeepkist, haken onze duimen in onze bretels en begonnen we te dreunen over de oorzaken ervan.
We zouden je vertellen hoe deze ziekte hier, mensen, wordt veroorzaakt door zwaarlijvigheid en lichamelijke inactiviteit in het algemeen, maar dat er ook een genetische component is, vrienden en buren, en dat het vaker voorkomt bij Afro-Amerikanen, Amerikaanse Indianen, Hispanics, en Pacific Islanders.
We aaiden dan onze kin en kregen alle sciëntie, blatherend over hoe jullie allemaal op een dwaalspoor waren gebracht door de duivel en te veel suiker en koolhydraten aten of voedsel in het algemeen en het dwong je alvleesklier tot overuren, zoals John Henry concurreerde tegen die door stoom aangedreven boor, gewoon weggestopt.
Insulineresistentie volgde, gevolgd door vetheid en ontsteking en zweet. En dan zouden sommigen van ons proberen je een elixer te verkopen om de ziekte te genezen. Toch kende niemand van ons echt het exacte moleculaire mechanisme waardoor dit allemaal gebeurde.
Het kan echter zijn dat sommige wetenschappers van de University of California, San Diego, die zeepkist zojuist onder onze voeten hebben geschopt. Ze ontdekten dat wanneer proefpersonen - hetzij gezond of diabetisch - een calorierijke, koolhydraatrijke maaltijd aten, dit ertoe leidde dat insulinereceptoren op cellen in de bloedbaan letterlijk weggegeten werden, wat de weg vrijmaakte voor insulineresistentie en diabetes.
Professor Paul J. Mills en zijn collega's rekruteerden 30 mensen die in een van de drie groepen vielen: gezond, pre-diabetisch of diabetes type 2.
Ze kregen toen allemaal een McDonald's-ontbijt dat bestond uit een Egg McMuffin, twee opgebakken aardappels, een glas sinaasappelsap en een warme chocolademelk van McCafe. Voor en na de maaltijd werden bloedtesten afgenomen.
Na het eten van de calorierijke, koolhydraatrijke maaltijd vertoonden de deelnemers uit alle drie de groepen grotere hoeveelheden enzymen in hun bloedbaan. Deze enzymen, die aanvankelijk in de maag vrijkwamen om de McDonald's-maaltijd te verteren, lekten door de darmen en gingen vervolgens door met het verteren van eiwitten, inclusief de insulinereceptoren op cellen in de bloedbaan.
Normaal blijven deze enzymen (in dit geval proteasen) in de maag, maar iets met deze maaltijd - ofwel de hoge calorieën, de grote hoeveelheid koolhydraten of de verwerkte aard van de maaltijd - zorgde ervoor dat de darmpermeabiliteit toenam, waardoor de spijsvertering enzymen om hun vernietigende pad voort te zetten.
Terwijl, zoals gezegd, dit 'lekkende darm'-gebeuren gebeurde bij deelnemers uit alle drie de groepen, was het aantal proteasen lager en keerde het sneller terug naar normaal in de gezonde groep.
Je ziet wat er hier is gebeurd? Het eten van een junkfood-maaltijd kan ervoor zorgen dat proteasen insulinereceptoren op cellen opeten, waardoor het vermogen van het lichaam om glucosespiegels te reguleren wordt aangetast, wat mogelijk kan leiden tot diabetes.
De vorige gedachte was dat een persoon lange tijd als rotzooi moest eten om zijn insulinegevoeligheid te schaden, maar deze studie suggereert dat zelfs één slechte maaltijd een dramatisch effect kan hebben.
Het is duidelijk dat er vragen zijn die moeten worden beantwoord, zoals wat specifiek over hoge koolhydraten of hoge calorieën ervoor zorgde dat de proteasen door de darmen lekten? (Was het omdat het ontbijt zelf ontstekingsremmend was en de afgifte van zonuline veroorzaakte, het eiwit dat de gaten en kloven in de darmwand reguleert??)
En ten tweede, hoe lang duurt de schade die deze gelekte enzymen hebben opgelopen?
Hun resultaten hebben mogelijk ook een therapeutisch doelwit opgeleverd voor de preventie van diabetes type 2, omdat het in de toekomst mogelijk kan zijn om de activiteit van de spijsverteringsenzymen te blokkeren zodra ze het darmkanaal hebben doorbroken.
In de tussentijd willen we misschien allemaal gaan nadenken over de wijsheid, of in ieder geval de frequentie, van 'cheat-maaltijden', omdat ze misschien meer kwaad doen dan we dachten.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.